Przez góry, część 1

9.00 Jesteśmy w Raju? Czy w Bajce? Niewiele widziałam równie cudownych miejsc. Błękit nieba, szarość skał, zieloność trawy  - kolory są tak żywe i soczyste, kwiatki tak delikatne...stare, wysuszone pnie, silnie kontrastują z eksplozją barw. Nie mogę przerwać robienia zdjęć, chociaż wiem, że one i tak w pełni nie oddadzą niesamowitego klimatu tej polany.....

 Śniadanie, zwijanie obozu i szybka narada "wojenna" - Toyoty zjeżdżają w dół, na pomoc Mercedesowi (mają na pokładzie Mechanika), Land Rovery ruszają dalej.
ok. 11.00 Wyruszamy. Widoki mają chyba osłodzić trudności trasy - Organizator obiecywał lekką, turystyczną jazdę krajoznawczą, mamy - wedle naszej oceny - walkę z dziką naturą (z którą walczyć nie chcemy, a wręcz przeciwnie - wolimy ją chronić przed takimi wariatami) i odkrywanie nowych możliwości naszego samochodu. Kamienie walą o podwozie, koleiny są tak duże (kilkadziesiąt centymetrów), że wpadłszy w nie, uszkodzilibyśmy zawieszenie - trzeba więc jechać po trawie, z której wystają skały - o nie też można się rozbić....Bujamy się na boki i suniemy baaardzo powoli, wybierając jak najlepszą drogę w miejscu, gdzie nie ma jej wcale....Off-road okazuje się nie tylko jazdą bocznymi drogami, ale po prostu jazdą tam, gdzie dróg zwyczajnie nie ma.....

W pewnym momencie spotykamy stado owiec, pilnowane przez dwa psy, bliźniaczo podobne do naszej Suki. Psy pozować nie chcą, więc tylko z daleka, w dodatku jeden:

Po chwili spotykamy osiołki. I., uspokajając nasze dyskusje - zaczynamy się już zastanawiać, czy aby nie zboczyliśmy z wyznaczonej trasy: "skoro osiołki tędy chodzą, to to musi być dobra droga"

W pewnym momencie przechylamy się tak, że nie wiemy, gdzie jest pion, a gdzie poziom...

Wrócić na właściwą pozycję pomaga nam stanięcie na naszym prawym progu kilkudziesięciu kilogramów - kierowca pierwszego Landka werbuje Pasterza, który pracuje w pobliżu.....Postanawiamy jednak sprawdzić, jak droga wygląda dalej - ekipa z krakowskiego Land Rovera rusza pieszo w dół. Po powrocie nie mają dobrych wieści: może i kiedyś ta droga była przejezdna, ale coś wyraźnie ją podmyło i niżej jest jeszcze gorzej niż tu, na górze.

Zarządzamy odwrót. "Zawróć, nawet jeśli to niemożliwe" - można by przedrzeźnić komunikat z nawigacji. Cofnąć się nie da - zbyt duże koleiny - tak wygląda jedyne miejsce, w którym zawrócenie jest prawdopodobne:

                                         

Udaje się - obydwu Landkom. Ilu przybywa mi siwych włosów w ciągu kilku minut - nie zliczy nikt. Jest nawet stosowny film z tej operacji.

Doganiają nas Toyoty (te, które zawróciły z nocnego obozowiska w dół, na pomoc) - dowiedziawszy się, że droga nieprzejezdna, szukają objazdu - i znajdują.
Postanawiam, że zostawię Chłopaków z Land Roverem, a zejdę pieszo z I., żeby obejrzeć na żywo, jak wygląda ta nieprzejezdna droga. Szczerze powiedziawszy - nie uśmiecha mi się wjeżdżanie tą samą drogą, która dostarczyła mi tylu przechyłów podczas zjeżdżania.

Droga, którą mieliśmy podążać, według Road Booka, robi piorunujące wrażenie:

Dodam, że I. ma wzrostu 160cm - to tak dla ustalenia proporcji.


Na dole są już Toyoty, które zjechały objazdem - dowiadujemy się, że nasz Landi na tyle mocno się przechylił, że musiał zostać częściowo rozpakowany - dobrze, że tego nie widziałam.....Zostajemy ugoszczone kawą i orzeźwiającym napojem, załogi chwilę czekają na Land Rovery, żeby nie zostawiać dwóch Kobiet w górskiej głuszy, na pastwę niedźwiedzi. Bardzo mili uczestnicy wyprawy - odnosi się wrażenie, że są w swoim żywiole, mimo podróżowania z nieletnimi. Obstawialiśmy, że to męskie ekipy będą się wysforowywać i pędzić na złamanie karku - a tu los zgotował niespodziankę - wszystkie męskie załogi zostają w tyle (fakt: eskortując uszkodzonego Mercedesa).