Poznań



Granica duńsko-niemiecka jest trudna do przeoczenia, mimo tego, że formalnie nie istnieje. Nagle, na pustych ulicach pojawiają się samochody, a po pustych chodnikach spacerują ludzie. Musieliśmy zwiększyć ostrożność, bo rozpieszczeni duńskim bezludziem odwykliśmy od ruchu na drodze.

Przez resztę dnia jechaliśmy, niemal bezustannie. Przez przypadek zahaczyliśmy o Hamburg i widzieliśmy tamtejszy port - robi wrażenie! Potem już bez przygód, za to z zupełnie niewiosenną pogodą (deszcz, buro i ponuro), dojechaliśmy do Polski. W drodze wpadliśmy na pomysł, że nie będziemy jechać bezpośrednio do domu, nie będziemy się też zatrzymywać w dowolnym przydrożnym motelu, za to zrobimy sobie zwiedzanie Poznania, na które zawsze brakowało nam wolnej chwili. 

Zamówiliśmy więc nocleg w hotelu, w pobliżu Rynku, odnotowaliśmy silny opada deszczu i poszliśmy spać - z nadzieją na zmianę pogody.

Rzeczywiście - rano warunki atmosferyczne okazały się dużo bardzie sprzyjające.

Trafiliśmy idealnie - tuż po wyjściu z hotelu udało nam się zobaczyć poznańskie koziołki "w akcji". Odebraliśmy też naukę, że nie ma tu "Starego Miasta" ani "Starówki" ani nawet "Rynku". Jest "Stary Rynek".

 

 

W związku z tym, że obudziliśmy się zbyt późno, by zdążyć na hotelowe śniadanie, szukaliśmy lokalu, który zadowoli nasze urozmaicone gusta. Udało się i serdecznie polecamy: Room 55.

Po późnym, acz obfitym śniadaniu zamarzyliśmy o czymś słodkim.....

 

Ale najpierw musieliśmy odbyć spacer:

Udało nam się spotkać ze Znajomą Poznanianką, która naszej przechadzce dodała "kolorków" - opowiadając i prowadząc nas w miejsca, których sami nie odkrylibyśmy. Dzięki Niej zjedliśmy przepyszny deser w Cocorico Cafe....
No i zrobiła nam rodzinną fotkę ze Starym Marychem (jako żywo - podobny do mojego Dziadka Aleksandra, łącznie z rowerem!)

Już po pożegnaniu ze Znajomą Poznanianką, próbowaliśmy "szybko" wrócić do samochodu. Niestety, Poznań nas wciągnął i odkryliśmy składnicę harcerską, księgarnię oraz sklep z długopisami.....

Późnym popołudniem, w drodze do parkingu, zapytaliśmy Przypadkową Kobietę, czy dobrze idziemy w kierunku ulicy Kazimierza Wielkiego, czy znajduje się ona w tym kierunku, w którym zmierzamy. Pani popadła w zamyślenie, które trwało i trwało, co było dla nas dość dziwne, bo wydawało nam się, że jesteśmy w pobliżu tejże ulicy.....Po chwili, z melancholią w głosie, Przypadkowa Kobieta, wykonując nieokreślony ruch ręką, odrzekła: "Kazimierza Wielkiego? taaak....gdzieś.....tam....jest."
Mimo tak nieprecyzyjnych wskazówek, dotarliśmy do samochodu, wsiedliśmy, zapakowawszy zdobycze "poznańskie" i - bez przygód - dojechaliśmy wieczorem do domu.

Żegluga po Morzu Wattowym

 

 

Obudził nas śpiew ptaków i słońce, zaglądające w okna. Okolica była urocza. Wieś duńska jest taka uporządkowana, aż ma się wrażenie, że zbudowana jest z klocków Lego. Łącznie z trawą, drzewami i zwierzętami. Z tymi ostatnimi zawarliśmy bliższą znajomość....

 

 

... i ruszyliśmy na wycieczkę.

Jak widać, decyzja o pozostaniu jeden dzień dłużej, była słuszna. Żal byłoby być tak blisko i nie zobaczyć wyspy, która raz bywa wyspą, raz półwyspem. Mando jest bowiem okresowo odcinana od stałego lądu przez Morze Północne, które to zalewa, to odsłania płaskie, błotniste przybrzeżne tereny, zwane wattami.
Dyskutowaliśmy całą drogę, czy mając samochód terenowy nie powinniśmy się byli pokusić o dotarcie do wyspy własnym transportem, zamiast publiczną komunikacją, o taką:

 

Droga na Mando jest bowiem gruntowa, ale równa i całkiem dobrze utrzymana. Morze Północne trzymało tego dnia swoje wody z daleka od drogi. Nasze wątpliwości rozwiała rozmowa z kierowcą traktora - morze jest kapryśne i nieprzewidywalne, nigdy nie wiadomo, kiedy i w jakim stopniu droga zostanie zalana. Zdarzało się już, że turyści, którzy przyjechali swoimi samochodami na wyspę na jeden dzień, musieli zostawać na dłużej - tubylcy są na to przygotowani, jest zapewniona baza noclegowa i żywnościowa.
Pojazdy służące za komunikację publiczną, to traktory z osobowymi przyczepami - radzą sobie przy wyższym stanie wody, niż jakiekolwiek samochody, nawet terenowe. Wożą turystów na wyspę i z powrotem - mają dwa kursy w ciągu dnia - można wykupić podróż w jedną stronę lub z biletem powrotnym. Kierowcy mają ze sobą łączność, informując na bieżąco, jak wygląda sytuacja na drodze. Czasami zdarza się, że trzeba z wyspy uciekać wcześniej, niż przewiduje rozkład....albo zostać na noc - bywa, że i dla traktorów droga staje się nieprzejezdna.

Wyspa Mando. Jeden rzut oka wokół i już wiedzieliśmy, że nam się podoba.

Mimo tego, że w przyczepce jechało kilkanaście osób, na wyspie każdy poszedł w swoją stronę i nadal mieliśmy wrażenie, że jesteśmy sami. Poszliśmy wprost nad morze......

 

Było urokliwie. Mimo tego, że niezbyt ciepło, czuć było wiosnę w powietrzu. I ta mnogość ptaków.....W pewnym momencie drogę przebiegł nam oszalały zając. W życiu nie widziałam tak ogromnego zająca!

Po spacerze, trafiliśmy do miejscowego baru, obok którego zaparkowany był Land Roverek. "Brat" naszego...zawsze to miło spotkać "krewnego" w dalekim świecie....Ten tutejszy, na kole zapasowym miał ptaka najczęściej tu spotykanego: ostrygojada.

Zamówiliśmy frytki i kilka innych specjałów, jednak byłe problem z łącznością i karta płatnicza nie chciała zadziałać. Starsza pani, która się nami zajmowała, bardzo się zmartwiła, wezwała na pomoc córkę (pani-babcia posługiwała się angielskim raczej biernie, niż czynnie - ale konia z rzędem temu, kto u nas na wsi znajdzie osobę powyżej 60 lat, która potrafi porozumieć się w obcym języku.....) i wspólnie "rozprawiliśmy się" z terminalem.
Potem jeszcze krótki spacer po wiosce:

(Obserwacja krajobrazowa: brak słupów telefonicznych i elektrycznych. Nie oznacza to braku łączności telefonicznej i elektryczności - wszelkie instalacje poprowadzone są w ziemi. Niesamowicie zyskuje na tym krajobraz.)
I znowu wsiedliśmy do przyczepy, by pokonać Morze Wattowe.

 

 

W istocie, woda popołudniem była znacznie bliżej drogi, niż obserwowaliśmy to rano.
Bez przeszkód dotarliśmy do naszego samochodu i obraliśmy kierunek - na południe!